montazeran

​راه ورود به ملکوت نظام هستی

جناب  عالي خودت را پاك بداري و پاك بوده باشي صورتا و سيرتًا 

و به لفظ و به معنا كه ارتباط وجودي‌ات به مبدأ عالم به حقيقت باشد نه به مجاز ، به سرّ، الله الله گفتن تقويتت مي كند؛ 

و همچنين مراقبت ، حضور ، طهارت ، و آداب ديگري كه آشنايي داريد سبب رشد وصعود شما مي‌شود و شما را به رؤيا ها و خوابهاي خوش مي كشاند،

 قوي تر كه شد، رؤياهايت به بيداري ميكشد و بر روي انسان، روزنه ها بلكه درها بلكه معبرها بلكه عوالم، مطابق ارتقاء و اعتلاي وجودي‌اش باز مي‌شود كه آن وقت “اقرأ وارقَ “  تحقق

مي يابد.

 خودتان را پاك بداريد و به فكر فردا و پس فردا نباشيد، كه تسويف (فردا فردا كردن)،  از وساوس شيطان است .

منبع: شرح اشارات و تنبیهات - نمط هشتم   

علامه حسن زاده آملی روحی فدا

? اندازه‌ی جهان، چقدر است ؟

☜ برای کسی که با اندازه‌ها آشنا نیست،خواندن دعای سحر، و خواستنِ “بعظمتک کلّها” فقــط یک دعای زبانی است ..✦ سحر، زمان تفکر است در اندازه‌ها،زمان حل شدن در عظمتی بی‌انتها، برای قلبهایی که قصد دارند دعای سحر را سَر بکشند .

از امام جعفر صادق علیه‌السلام روایت است:

 در هر کَربی (بلا و گرفتاری و قبض) توسل به صاحب لوای سیدالشّهدا علیه‌السلام به عدد نام شریف آن جناب : “ یا کاشِفَ الکَرب عَن وَجهِ‌الحسین اِکشِف کَربی بِحَقِّ أخیکَ ‌الحسین 133 بار

(133 = عباس)

? هزارویک کلمه

 حضرت علامه حسن زاده آملی

​«خِـردِ عشـق»

«از بر عقل، دلم واله و دیوانه گذشت/ ز پَر و بالِ قفس همچو که پروانه گذشت

در جهان‌بینی عقل عمر گرانمایه ما/ گرم ظاهر شد و باطن همه افسانه گذشت

آه و افسوس که ایّام به گمانی باطل/ همه در مَلعبه و بازی طفلانه گذشت

تا ز نجمش دیـد دل زُلفِ پریشان رُخش/ وقت عشق آمد و عقلم چه حقیرانه گذشت

دل شیدای مرا خالِ لبش مجنون کرد/ مرغ جانم نتوانست از این دانه گذشت

مدتی بوده دلم در بر عقل زندانی/ خوش نبــودش کزین فرصت جانانه گذشت

کُلُّ عَیبي و خَطأئي یُبَدَّل بِحَسَن/ اگرم دل به ولایت شد و مردانه گذشت

مُلکَتِ منطقِ عشقی که بوَد عقلِ ولاء/ سزد آنرا که ز مفهــوم دلیرانه گذشت

جامع عشق و خِرد گشت در این سیر ولاء/ آنکه چشمش به ولیّ بود و ز بیگانه گذاشت

ماجرای خردِ عشـق چنان است که دل/ بَهر حُکمش ز مَنَش مست و صمیمانه گذشت

دل که آزاد نشد گَـردِ تعلق با اوست/ خنک آن دل که ازین خانه ویرانه گذشت 

نبوَد علت و معلـولِ دل از عقلِ مشوب/ چون‌که عشق آمد از این مذهب کُفرانه گذشت

کردم از دولت نجمم تا به وحدت إقرار/ کثرت از دل رَخت بست و «غیر» از این خانه گذشت

شوکَتِ کثرتِ حقش به ظهور آمد باز/ خوش زمانی است که آن کثرتِ بُتخانه گذشت

آنچه گردید دلم را همه از شُرب مدام/ جلوه حشمتِ یار است که شاهانه گذشت

هرچه در نظم جهان است بوَدش عدل إله/ دیده، حق دید و ز اغیار بصیرانه گذشت

نکند تکیه بر ایّام هرکه دارد «أیّام»/ ای خوش آن دل که ز ایّام حکیمانه گذشت!

إنَّ في قَلْبي یُقالُ «نَحنُ أیّامُ اللّه»! / زان سپس جذبه معشوق به کاشانه گذشت

کُـلُّ یَـومٍ فی‌الوجودِ فَـهُوَ یَومُ اللّه/ که همه حضرت یار است به پیمانه گذشت

نگهش گشته مرا رجعتِ جان آنَ فآن/ نشود دل که از این عشرتِ رندانه گذشت

شاهد غمزهٔ یارم به سحرگاه سلوک/ جذبه عشــق ز معشوق به میخانه گذشت

بر درِ عشق ندارد دل بی‌درد جایی/ خنک آن دل نه از این نکته دُرّدانه گذشت

من و عشق و من و اشک و دل و جان، بی چه‌ و چون/ همه در راه غم از گریه مستانه گذشت»

#خسرویار

الهی نامه حضرت علامه حسن زاده آملی روحی فداه